IKIRU geregisseerd door Akira Kurosawa
Een
ongelooflijk meesterwerk van de grootte van Kubrick .
Dit werk
heeft vele elementen van diepe menselijkheid zoals je die vandaag niet meer
aantreft. Je kan de teloorgang van de mensheid, van menselijke emotionele kwaliteiten en medevoelen hieruit destileren.
Een overgang van hart naar het spectakel in deze tijd.
Het werk
wint veel door zijn ongelooflijke soberheid: diepgang door zwart wit
opnames en fixering op het menselijke gezicht dat de emoties reflecteert tot
het uiterste.
Ook is de opname vaak van
bovenaf , het gezicht , gebogen naar onder en blijft hangen bij de trillende
lippen of expressieve droevige ogen vol tranen. Een meesterlijke vertolking van
het hoofdpersonage :Takashi Shimurawa, die bijna heel de film draagt als de
gemumifieerde ambtenaar : burocraat : Kanji Watanabe. Wel is de vertolking soms
zeer expressief in overdrijving zoals dat soms (voor kinderen) het geval is bij
oude films, maar het doet geen afbreuk aan de filmopnames, maar versterkt de
expressiviteit .
Het is een beeld van
eenzaamheid, onbegrip, vergankelijkheid een zoektocht naar zingeving met het
oog op de dood. Toont ook de inefficiëntie, het dodelijke van de bureaucratie
Opvallend is ook de
vertolking van het kantoormeisje vol energie en ongedwongenheid , die zichzelf redt door spottende bijnamen
voor haar collega’s te verzinnen : haar baas: de mumie. Haar vertolking barst
vd spontaniëteit, vitaliteit, gelach.
Een ander opmerkelijk
figuur is de vagabondachtige begeleider in de laatste dagen , een hoekig louche
en toch oprecht figuur met kennis van wat er in de wereld te koop is.
Schitterende dans van de
soepele danseres : betoverend.
Hulde aan wat een vrouw betekent
voor sommige mannen.
Ook de jonge vrouw die
konijntjes maakt om anderen te plezieren , om met de gemeenschap in contact te
zijn op die manier, om iets te betekenen is opmerkelijk.
Ook bij de begrafenis is
er spectakel bij zijn collega’s die uitmunten in het zich schoon wassen van hun
verantwoordelijkheden.
Opmerkelijk is de
politieagent die vindt dat hij tekort schoot: niets doen is dodelijk.
De trots en kracht van
het individu en de persoonlijke prestatie worden hier erkend en
gehuldigd. Een breken met
omgeving en traditionele
banden. Een uit het kader springen.
Zelfs de dood alleen op
een schommel, in de sneeuw op het
verwezenlijkte schoolpleintje, is tragisch
uniek.
Dit werk heeft door zijn
kwellingen iets gemeens met de figuren
van Dostojewky. Het blijkt ook te verwijzen naar het verhaal van Tolstoj
uit 1886 : de dood van Iwan Iljitsh.
