DE PETROVS EN DE GRIEP geschreven door Aleksei Salnikov
( Russische
schrijver uit Estland)
Een moeilijk
boek , ongemakkelijk in zijn beschrijving vd banaliteit, hyperrealistisch, wat
krankzinnig in de pietluttigheid. De Petrovs zijn een familie van 2 generaties
, banale doordeweekse sovjetmensen met afwezigheid van enige bezieling, die
nooit verantwoordelijkheid willen nemen. Hun leven kabbelt maar voort zoals het
komt. Een Jan met de petleven, met ongezonde onverschilligheid, meeloperij in
de onzin van sojetburgers in de 80ger jaren: medeplichtig door afwezigheid :
daadkracht en visie ontbreken. . Zij
kunnen moeilijk ‘nee’ zeggen. Het loopt zoals het loopt voor hen: vb geen hulp
aan Sergej zijn vriend, voert gewoon uit. Schiet! Totaal gebrek aan empathie.
Loopt overal mee zonder ‘Nee’ tegen Igor,de alkoholiker, (manipulator)
Ook zo bij
hun doodzieke zoon, voelen ouders alleen
irritatie. De grens tussen fantasie en werkelijkheid is flinterdun. Vb. Petrova
die bijna de vinger afsnijdt van haar zoon: een vreemde gewaarwording (
moordlust).
De
beschrijving van verschillende generaties laat hun aard beter zien. Er is geen
beterschap in de tijd. Ze blijven banaal.
Vrouwen
zaaien er de plak, mannen laten zich verleiden tot stompzinnige drankzucht , roken sigaretten op het balkon.
Vadertje vorst
, de kerstboom (plezier voor ouders) en Snegoerotsjka ( sneeuwmeisje) , zijn hun
enig vertier rond de kerst, met weinig begeestering.
De griep is
voor Salnikov een metafoor voor hun zieke toestand , ongevaarlijk maar rot. De
prozaische routine en waanzin vervloeien, blijven onder de oppervlakte.
De voorbije
tijden ( 2000) met Amerikaanse muziek, soms ook ons verleden , jaren worden wel mooi vastgehouden. Vergeten dingen
komen soms boven.
Verschijnen
van de computer, het mobieltje en de gedragingen van de mens die idioot lijkt:
praat tegen zichzelf en gesticuleert .
De taal
is zeer sterk.
De flessen tikten
als beijzelde houtblokken tegen elkaar .
Ze reden zo
traag als op een gemotoriseerd draaipodium.
Kiezen wie kan
leiden niet wie wil.
De goocheltruc:
de heiligverklaring van de autoriteiten . Dovemansgesprekken over alles en nog
wat .
Jongens met
rugzakje en muts, wiens oren rood gloeiden in de wind en met hun tere kleuren
deden denken aan de kussentjes onder de poten van een poes.
De
wasmachine maakte een dreunend geluid als van de motor van een straaljager.
Petrovs
vrouw: geagiteerd als krolsheid van een kat.
Ze zoende
als een lasapparaat ( moeilijk mens) .
Een schrille
kreet : ze gilde als een meeuw .
Petrov klein
had angst voor het donker ( bij kat van oma) . Het rook er naar volwassenen ,
een klein diertje hoorde daar niet thuis.
De wc-bril
was zo koud als de stetoscoop van een huisarts.
De WC
aftrekken aan een koord = bulderend water.
Hij moest
eten aan een tafeltje op school met kriebelende trui. Zijn moeder ontkende dat
alles en overheerste.( typisch Russisch)
Petrov wil
alleen animatiefilms.
Waarneming
van volwassenen die weinig rekening houden met ’t kind: vooral de moeder:
ontkent, overweldigt , denkt nooit kritisch. TV was alleen zwart wit.
Het stoorde
hem dat de 1e letter van zijn naam banaal uitzag: een banale krul
als een half opgegeten broodje .
Hij zag de
motorkap van toen het regende op zijn gele jas ( associatie).
Hij droomde
van varen op een vlot door riet.
De bib met
donkere hoeken en fauteuils wordt gebruikt als vrijplaats, thuis geen
gezelligheid.
