INZAGE IN HET VERSLAG HOE MIJN ZUSTER aan haar einde kwam
Na lang
zoeken in deze middeleeuws oude stad, waar bijna alles gerechtelijk gebouw was,
eeuwenoud leek, vonden wij na eindeloos proberen, rijden en misrijden het afgesproken
adres.
Daar staande voor een gesloten poort, potdicht
met een scherm vol metalen plakjes, maar geen namen, geen nummers, alles
anoniem, om te vertwijfelen, zoals we voorheen al vertwijfelden van de
handelingen van dit gerechtsapparaat in Kafkaiaanse misdaden, absurd,
onbegrijpelijk, niet geweten, ergerlijk, niets menselijks hebbend.
Nochtans was
ons contact in het justitiehuis hoopvol: vriendelijke, gewone mensen , die je
behulpzaam de weg wezen en ons contact verwittigden dat we te laat waren.
Nu stonden
we na veel gezoek hier voor de deur.
De dode
ingang klopte dus niet. Dan maar telefooncontact genomen. Zo leek het gebouw door mensen bewoond.
Een dikke
norse man achter het loket luisterde stuurs en afwijzend naar ons verhaal
totdat er plots een deur zich opende en een vriendelijke bescheiden vrouw zich
aan ons voorstelde. Zij was de gezochte, die wachtte tot we verschenen : Petra
was haar naam: de rots dus. Bedeesd ging ze voor naar haar kantoor , waar ze de
nodige uitleg verschafte over de verdwenenen : mijn zus en haar man. Uitgebreid
en gedempt gaf ze de mogelijkheden tot inzage.
Wilde ik het
gebeurde lezen en eventueel nog foto’s van de doden zien. Hetgeen ik gezien de
omstandigheden waarin dit gebeurde niet wilde ? Waarom zou ik mijn ellende nog
aandikken met gruwels over doden?
Bekende en vertrouwde doden in slechte omstandigheden afscheid genomen
hebbend, verdwenen in zelfbestemming.
Ik zette me
en las de voorgelegde tekst: nauwgezet verslag van wat er vastgesteld werd.
Het lezen
kon ik verwerken. Foto’s van akelige beelden niet, dus liet ik het daarbij.
Mijn
mooie zus en haar man hadden er een eind
aan gemaakt, zo was hun wil. Veel wijzer werd ik niet van die beschrijving,
een ordelijk weloverwogen afscheid! Wat maakt het uit of het met een donkere
kap over je hoofd gebeurde, na ’t inademen van helium 2 maal of je door je
nabestaanden netjes opgebaard werd. Het eerste gaf je rillingen, het 2e
had menselijke uitstraling en liefdevolle zorg .
Aangezien
die vreemde man naar Rusland gedeporteerd als jongeman een wreedaaardig
vergrijp was, eindigde hun leven ook zo in mineur. Je beslist zoals je mist. Beiden
door hun kinderen afgewezen, hij hard als staal, mijn zus altijd al eigenaardig
en kort, maar wel heel lief de laatste tijd.
Ik
herinnerde me onze laatste zondag samen. Ze maakte een mooie goede tafel klaar,
haar afscheidsmaal. Alles van het beste, maar toch moest hij haar bijna
dwingelanden om eierkoek te bakken. Bewust altijd bevelen en het onderste uit de kan halen. Zo was zijn leven!
Ik bleef met
vele vragen zitten.
Wat was hier bij beiden fout gelopen ? Ook bij
het lezen en herlezen van de nauwgezette notities kon ik niets vinden dat het
laken over hun ziel ophief.
Hun kinderen
waren afwezig in hun leven, konden de strapatzen van een vreemd tyranieke man
niet smaken, zodus ging het hard tegen hard tot op het laatst. Zij had het toch
in zich. Maar het noodlot loopt zoals het wil en kan.
Je voegt je
of je wijst het af. Zij hadden zich gevoegd.
Ik bedankte de
stille slachtofferbegeleidster en was tevreden weer buiten te staan, tussen
auto’s en bomen en zon en mensen. Ik wilde leven!
Ik denk dat
eenzaamheid en afgewezen zijn hun lot bezegelde. Een mens is een
gemeenschapsdier.
Hier dus de
extreme zelfverwezenlijkingen ten koste van de menselijkheid.
Intussen is er een maand verstreken . Het onheil weegt zwaar op me en wil niet wijken naar acceptatie.
Vragen,
vragen waarom ?
