REFLECTIES 2020 : tentoonstelling in museum ‘Salons’ te Sint-Niklaas.

Deze tentoonstelling ontvouwt mijn zienswijze op de 21e eeuw: onze tijd, natuurlijk fragmentarisch.

Ik bezit een enorm arsenaal werken over die tijd, die na Goya niet veranderde: verbeterde. Ik kan me niet ontdoen van de opvatting dat de goede tijden niet meer in opmars zijn, maar er een teruggang is, moreel, financieel, menselijk. (De ontwrichting wordt nog op de spits gedreven door een ongewoon virus, waardoor de aarde zich van een over aantal bewoners bevrijdt.)

Mijn tentoonstelling had ook met dit euvel te kampen, beperkt aantal toegestane bezoekers, geen groepen: samenscholing verboden.

Maar dit alles neemt niet weg dat het een bijzondere tentoonstelling was. Het enthousiasme van de aandachtige bezoekers bevestigde dit. Ook het museum is exceptioneel; een prachtig 19e -eeuws huis dat met dit hedendaags werk een samenklank aanging. De werken schitterden samen met de bijzondere inrichting van dit verleden.

De vele zalen lieten een gevarieerde opstelling toe. Naast zeer emotionele schilderijen van slachtoffers van geweld in onze tijd en zich verzettende jongeren deed de installatie het heel goed in zaal 3: tegenstellingen in culturen en de evolutie van de ene naar de andere, mits de nodige informatie voor de kijkers die enthousiast reageerden op de ongewone uitvoering: industrieel golfkarton en de expressiviteit van de beelden symbolisch geladen. En zoals de curator vaststelde: de figuren hebben een présènce. Het lijken wel levende wezens met geladenheid die tot treurnis aanzetten wanneer ze weg zijn. Er is een leegte. Vreemd dit vast te stellen bij objecten. Is het zoals bij antieke voorwerpen die herinneringen aan voorouders , emoties en geladenheid oproepen?

Ook de video’s, en inleidingsfilm droegen zeer bij tot het verhelderen van de omstandigheden waarin de kunstenares werkt: atelier, achtergrond, scheldeomgeving, natuurgebied. Dit als beëindiging van de tentoonstelling, waarbij de natuur als onderwerp gold, natuurfragmenten uitgewerkt volgens het principe van de synthese, zo ver doorgevoerd dat ze leiden tot abstracties en later evolueren tot schriftuur met een eigen karakter, onleesbaar, leesbaar als je de weg volgt; Dit alles behorend tot de poëzie van de wildernis. Waarbij kleurcontrasten, selectie, fragmentering van de natuur vaak de keuze bepalen.

Vandaag geen bloemstukken meer , alles in het museum stond in dit perspectief dit jaar, maar de kunstenares zag haar bewerkte natuurkeuzes als een aansluiting en een zinvolle beëindiging : TERUG NAAR DE NATUUR.Company name

De gehakte vormgeving in de oude nieuwe werelden is een heel eigen techniek in zalen 1 en 2 en weerspiegelt de ontwrichtingen van onze tijd. De vele figuren, slachtoffers van geweld, verjaagd, aangeschoten, tussen vuurgevechten, totaal verlaten in een vernielde omgeving, haar kinderen beschermend na blitzaanvallen. Maar in ieder beeld een poging het menselijke aspect naar voor te brengen en een maatschappij die dit vaak niet meer hanteert of in vraag stelt. Waarvoor dient vooruitgang van wetenschap als het resultaat zulke beelden oplevert: ‘De mensheid in vraag gesteld!’

Alles blijft zo eeuwig bij hetzelfde, de mens tussen licht en donker als in een storm opgejaagd.

Er verandert niets, het is zijn aard.

In het geheel een prachtige tentoonstelling, zinvol, een beeld op onze wereld die het enthousiasme van zijn bezoekers opwekte.

 juli aug. 2020